Άρθρο του Παναγιώτη Βλάχου, Γραμματέα Επιικοινωνίας Κινήματος Αλλαγής, στο site «ieidiseis.gr»:

Σήμερα, το μεγάλο ζητούμενο είναι να νιώσουμε ξανά ότι το ΠΑΣΟΚ μας δίνει ταυτότητα και ιδεολογική οντότητα, μια στέρεη βάση με ιστορικό βάθος και αξιακό πλούτο, ένα απαράμιλλο μητρώο μεταρρυθμίσεων, οργανωτικής καινοτομίας και σχέσης με την κοινωνία που κανένα άλλο κόμμα δεν κατάφερε να χτίσει

Η τρίτη μέρα του Σεπτέμβρη είναι μέρα γιορτής των γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ.

Κανένα άλλο κόμμα δεν έχει το προνόμιο να έχει τόσο διάσημα και τραγουδισμένα γενέθλια, όπως το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με μερικούς αριστερούς σοσιαλιστές, αντιδικτατορικούς αγωνιστές, μεταρρυθμιστές σοσιαλδημοκράτες και κεντρογενείς φιλελεύθερους, στο «King Palace» στις 3 Σεπτέμβρη του 1974.

Σήμερα η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη συγκινεί περισσότερο ως μανιφέστο μιας άλλης εποχής, ως ένα συμπαγές και ριζοσπαστικό ιδεολογικό κείμενο για τη μεταδικτατορική Ελλάδα. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η Ελλάδα κυριολεκτικά μεταμορφώθηκε επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ, όπως και το ΠΑΣΟΚ άλλαξε για να μπορεί να επιβιώσει και να ηγείται. Νέοι θεσμοί, νέες πολιτικές, νέες κοινωνικές δυνάμεις και νέα αιτήματα, μέσα στο ευρωπαϊκό πια γίγνεσθαι και σε έναν πολυπολικό κόσμο, διαμόρφωσαν έναν κοινωνικό και οικονομικό χάρτη που επέτρεψε σε τρεις σχεδόν γενιές Ελλήνων να νιώσουν δικαιωμένοι, ευημερούντες και αισιόδοξοι πιασμένοι χέρι-χέρι. Ένα Συμβόλαιο με το Λαό και ένα κοινωνικό ασανσέρ, που διέκοψε απότομα η κρίση του 2009, το αφόρητο βάρος των μνημονίων, με αποτέλεσμα την μαζική κατακραυγή, την κατασυκοφάντηση και την οργανωμένη προσπάθεια από την Αριστερά και την Δεξιά να εξαϋλώσουν το ΠΑΣΟΚ.

Δεν τα κατάφεραν όμως. Και μπορεί το ΠΑΣΟΚ να απασχόλησε την διεθνή συζήτηση για την απότομη πτώση και συρρίκνωσή του, ως προάγγελος της αποδυναμωμένης σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη («πασοκοποίηση»), αλλά στο εσωτερικό της χώρας δεν το έβαλε ποτέ κάτω μετά το εκλογικό ναδίρ του 2015. Συμμετείχε ως βασικός κορμός, αφιέρωσε εμπειρία, οργανωτικές δομές και ανθρώπους σε προσπάθειες ανασυγκρότησής του («Ελιά», «Δημοκρατική Συμπαράταξη» και πρόσφατα μέσα στο «Κίνημα Αλλαγής»). Οργάνωσε υποδειγματικές διαδικασίες σύνθεσης ιδεών, πολιτικές συνεργασίες και εκλογικές διαδικασίες προς μίμηση.

Το Κίνημα Αλλαγής άντεξε σε όλα τα σενάρια συγκόλλησης ή παρέλκυσης του προς την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπερέβη τα μεγάλα «εγώ» πρώην στελεχών του που εξασφάλισαν αξιώματα και βουλευτικές έδρες ένθεν κακείθεν. Τη διαρκή σεναριολογία, την παγίδα του ισαποστακισμού και πρόσφατα, τον περιορισμό της παρουσίας του στα ΜΜΕ. Και το κυριότερο, μπολιάστηκε από το ΠΑΣΟΚ με ισχυρό αντιπολιτευτικό κεντροαριστερό λόγο, αφήνοντας πίσω την παγίδα της ‘αντισυριζαϊκής’ εμμονής, που του στερεί ακροατήριο στα κοινωνικά στρώματα που ιστορικά ήταν δίπλα του.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το Κίνημα χαρίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πλέον υλοποιεί τη λαϊκή εντολή για αντιπολίτευση στην ΝΔ, τον φυσικό και ιδεολογικό αντίπαλο του ΠΑΣΟΚ και της δημοκρατικής παράταξης. Ιδιαίτερα τώρα, που οι μεταρρυθμιστικές και κεντρώες μάσκες έπεσαν και το δήθεν επιτελικό κράτος αποδεικνύεται πελατειακό, συγκεντρωτικό και γαλάζιο, η προσπάθεια του Κινήματος Αλλαγής ρυμουλκεί το ΠΑΣΟΚ προς τη δικαίωσή του από μεγάλη μερίδα των πολιτών και το επανατοποθετεί στην καρδιά ενός αιτήματος νοσταλγικού μεν, αλλά με έντονη την προσδοκία για καλύτερες μέρες.

Αισθάνομαι ότι αυτό είναι και το νόημα κάθε 3ης Σεπτέμβρη, ιδιαίτερα της φετινής. Δεν είναι μόνο να θυμηθούν οι παλιότεροι ή να πάρουν μια γεύση οι νεότεροι μιας χρυσόσκονης που ποτέ δεν τους άγγιξε. Άλλωστε, εκτός από το σπουδαίο ιστορικό φορτίο που συνεπάγεται η συμμετοχή στο Κίνημα, αναγκαζόμαστε πολλές φορές να απολογούμαστε για τις επιλογές προσώπων που δεν τίμησαν την παράταξη. Σήμερα, το μεγάλο ζητούμενο είναι να νιώσουμε ξανά ότι το ΠΑΣΟΚ μας δίνει ταυτότητα και ιδεολογική οντότητα, μια στέρεη βάση με ιστορικό βάθος και αξιακό πλούτο, ένα απαράμιλλο μητρώο μεταρρυθμίσεων, οργανωτικής καινοτομίας και σχέσης με την κοινωνία που κανένα άλλο κόμμα δεν κατάφερε να χτίσει. Μια νέα αφετηρία, με ανοιχτούς δρόμους και ανοιχτά αυτιά στην κοινωνία.

Η φετινή 3η Σεπτέμβρη, στη σκιά του θανάτου του σπουδαίου Μίκη Θεοδωράκη, εκτός από την αφετηρία, μας θέτει και κρίσιμα ερωτήματα, καθώς ζούμε τις περιοριστικές συνθήκες μιας ανεπανάληπτης οικολογικής κρίσης, μέρος της οποίας είναι και η πανδημία. Θα μπορέσουμε άραγε να εκφράσουμε την αίσθηση όλο και περισσότερων πολιτών ότι οι δημιουργικές δυνάμεις, οι διεκδικήσεις των νέων, τα αιτήματα των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων αισθάνονται ματαιωμένα και εγκλωβισμένα σε ένα πολιτικό σκηνικό που ανταγωνίζεται με άξονα τη μετριότητα;

Θα μπορέσουμε να τους δώσουμε διέξοδο σε μια Ελλάδα που ζορίζεται όλο και περισσότερο από την κλιματική κρίση, την δημογραφική συρρίκνωση, νέες γεωπολιτικές πιέσεις, τη μετανάστευση, τις ανισότητες, τώρα που όλοι επικαλούνται την σοσιαλδημοκρατία; Με προτάσεις που κάνουν ‘κλικ’ στο νου και στην καρδιά των πολιτών, με οργάνωση και πρόσωπα που εκπέμπουν ήθος, ακεραιότητα, ιδεολογική και αγωνιστική ετοιμότητα;

Ακόμη και όταν αμφιβάλαμε για τις δυνατότητές μας ή ξεχάσαμε την ταυτότητά μας, ήρθαν οι απόπειρες των αντιπάλων μας να μας επιβεβαιώσουν ότι έχουμε και λόγο ύπαρξης και προοπτική να πρωταγωνιστήσουμε ξανά. Μπορεί ακόμη να πληρώνουμε το τίμημα της οικονομικής κρίσης, αλλά στο χέρι μας είναι να αποκαταστήσουμε την ιστορική αδικία και να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία της προοδευτικής πολιτικής με ενότητα, πυγμή, τόλμη και αισιοδοξία. Όπως λέει και η Πρόεδρος, Φ. Γεννηματά, «είμαστε κόμμα με ταυτότητα και προοπτική, όχι κομπάρσοι της ιστορίας». Ας κρατήσουμε αυτό από τον 47χρονο μεσήλικα ΠΑΣΟΚ, που πέρασε πολλά, αποθεώθηκε αλλά έζησε την κόλαση, αλλά δεν είπε την τελευταία του λέξη. «Too old to rock n roll, too young to die», που θα έλεγαν και οι Jethro Tull.